چاپ

آریا جوان - راسخون / در روزهای 2 اوت و 4 اوت سال 1964 میلادی ، دو ناوشکن آمریکایی مادوکس و ترنر جوی وارد آب های مرزی ویتنام شمالی می شوند. آمریکایی ها ادعا کردند که از خاک ویتنام شمالی به سوی این ناوشکن ها شلیک شده است (سال ها بعد ، کارکنان این دو ناوشکن این ادعا را تکذیب کردند). حادثه خلیج تونکن این بهانه را به لیندون جانسون داد که علی رغم حضور هزاران مشاور نظامی آمریکایی در خاک ویتنام جنوبی ، علنا با ویتنام شمالی وارد جنگ شود. از روز 4 اوت سال 1964 میلادی ابتدا حملات هوایی آمریکا علیه مواضع ویت کنگ ها در خاک ویتنام جنوبی آغاز شدند. لیندون جانسون در روز 7 اوت از کنگره آمریکا اختیارات کامل برای مداخله نظامی علیه ویتنام شمالی را کسب کرد. اعزام صدها هزار سرباز آمریکایی به ویتنام جنوبی آغاز شد. در اوج دوران جنگ ویتنام بیش از 500000 سرباز رسمی ارتش آمریکا در ویتنام جنوبی مستقر بودند. پس از صدور دستور بمباران هوایی گسترده خاک ویتنام شمالی آمریکایی ها امیدوار بودند با این بمباران ها چریک های ویت کنگ و نیروهای ویتنام شمالی که در خاک ویتنام جنوبی می جنگیدند را از رسیدن تجهیزات نظامی و سوخت محروم کنند. اما آنها هرگز موفق نشدند که مسیر مشهور «هوشی مین» که از طریق آن نیروها و تجهیزات از شمال به جنوب ویتنام می رسیدند را قطع کنند. به این ترتیب در روز 7 فوریه سال 1965 میلادی ، لیندون جانسون ، رئیس جمهور ایالات متحده با توسل به یک بهانه واهی دستور بمباران گسترده خاک ویتنام شمالی را صادر کرد. این سرآغاز یک چرخه جدید مرگبار در جنگ اعلام نشده آمریکا علیه ویتنام شمالی بود که هرگز نتوانست علی رغم صدها هزار سرباز و تفوق نظامی در آن پیروز شود.