چاپ

آریا جوان - راسخون / استاد محمد غفاری، مشهور به کمال‏الملک، بزرگترین نقاش دوران یکصد سال اخیر، در حدود سال 1226 ش (1264 ق) در کاشان به دنیا آمد. خاندان غفاری که کمال‏الملک، یکی از اعضای آن است، هنرمندانی بسیار به عالم هنر تقدیم داشته است. کمال‏الملک پس از طی دوران ابتدایی، از 13 سالگی به تهران آمد و در دارالفنون به تحصیل پرداخت. پس از دیداری که ناصرالدین شاه از مدرسه دارالفنون در سال 1259 ش به عمل آورد، تابلویی از کمال‏الملک توجه شاه قاجار را به خود جلب کرد و از آن پس او را به عنوان نقاش‏باشی مخصوصِ خود به دربار برد. ناصرالدین شاه در سال 1271 ش، محمد غفاری، نقاش بزرگ دربار خود را به کمال‏الملک ملقب و او را از دیگر نقاشانِ معاصرش متمایز ساخت. کمال‏الملک سپس برای تکمیل تحصیلات خود راهی اروپا شد و سه سال بعد مظفرالدین شاه در جریان سفر دومش به اروپا، از کمال الملک خواست به ایران باز گردد. سفر کمال‏الملک به اروپا و تفحص و مطالعه او در نقاشی آن دیار، اثری ژرف و غنی در او برجای نهاد و تکنیک او را از نقاشان دوران او فراتر برد. کمال‏الملک در مراجعت به ایران با توطئه‏ها و حسادت‏های درباریان روبرو شد و به بهانه زیارت عتبات و در واقع به قصد فرار از محیط مسموم دربار، در سال 1280ش، بی‏تابانه به کربلا شتافت. وی پس از چند سال اقامت در کربلا به ایران بازگشت و پس از تاسیس مدرسه صنایع مستظرفه در سال 1290ش، به تربیت شاگردان هنرمند همت گماشت. از کمال‏الملک آثار هنرمندانه متعددی بر جای مانده که علاوه بر تالار آینه که بزرگترین و پرکارترین اثر اوست، می‏توان از فالگیر بغدادی، عرب خفته و کیمیاگران نام برد. سرانجام، کمال‏الملک، نقاش شهیرِ ایرانی در 27 مرداد سال 1319 ش در 93 سالگی در نیشابور درگذشت و در کنار قبر عطار نیشابوری به خاک سپرده شد.