چاپ

آریا جوان - بی‌تردید یکی از برهه‌های مهم تاریخی متاثر از فرهنگ عاشورا و حماسه کربلا، مقطع انقلاب اسلامی و نهضت بزرگ حضرت روح‌الله است که رد پای نهضت حسینی در فرم و محتوای آن پررنگ است.

به لحاظ شکل و قالب، واقعه عظیم کربلا در اوج خود و دقیقا همین ساعات، میدان رویارویی تیغ و تن بود و انقلاب نیز در اوج خود عرصه نبرد سرب داغ و سینه‌های ستبر مردان و زنانی بود که آخرین داشته خود را که جان شریف و زندگی شیرین بود، تقدیم چرخه اصلاح جامعه کردند و به این ترتیب حماسه‌هایی بزرگ مانند جمعه خونین 17 شهریور 57 رقم خورد.
در محتوا نیز این‌همانی مقابله تفکر صلاح و اصلاح با فساد و افساد و تلاش برای عدالت‌طلبی در هر دو نهضت مشهود است؛ گرچه بی‌شک عظمت رویداد عاشورا با هیچ رخداد تاریخی قابل قیاس نیست اما شاید بتوان اشبه‌الحوادث به تصویر منعکس در تابلوی ماندگار کربلا را انقلاب اسلامی و در ادامه آن صحنه‌های ناب دفاع مقدس دانست.
اما یکی از پررنگ‌ترین شباهت‌ها، تجلی حضور چهره‌های جوان در دو واقعه عاشورا و انقلاب اسلامی است. اگر معرکه کربلا صحنه طنین نوای «احلی من العسل» قاسم‌ابن‌الحسن یا رجزخوانی مردانه علی‌ابن‌الحسین و رزم‌آوری و ادب بی‌مثال حضرت علمدار است، کوچه‌پس‌کوچه‌های انقلاب اسلامی نیز مملو از قاسم‌ها و علی‌اکبرها و عباس‌هاست که زندگی با ذلت را با مرگ با عزت تاخت زدند و زیر شکنجه اربابان رعب و عمله‌ی ظلم، احلی من العسل را ترجمه کردند. آنان، دقیقا همان دست‌پرورده‌های مکتب سقاخانه‌ها و تکیه‌ها و حسینیه‌ها و هیئات کوچه و بازار بودند و انگار با جوانان بنی‌هاشم، عمری همنشین و هم‌صحبت بوده‌اند.
فرهنگ حسینی با مولفه‌های جوانی و عدالت‌طلبی، محکوم به استمرار و استحکام روزافزون است؛ به شرط اینکه روح و روحیه جوانی تکثیر شود و معنای واقعی عدل و عدالت‌طلبی تبیین شود. همچنان و تا همیشه، جهان در روضه «العطش» می‌سوزد و هیچ معنایی گواراتر از عدالت و هیچ نیرویی قوی‌تر از جوانی، تاریخ پیش رو را سیراب نخواهد کرد.
بنیامین شکوه فر