چاپ

آریا جوان - آخرین خبر / در یک اتفاق کم‌سابقه، از 5 سریال جدید این روزهای تلویزیون، 4 سریال توسط افراد و گروه‌هایی ساخته شده که معروف‌اند به جوانان مؤمن انقلابی. اگرچه بعد از این محصولات، آثار دیگران هم به آنتن خواهد رسید، اما این اتفاق، نشان یک دوران تازه است؛ دورانی که با حضور بعضی هنرمندان باسابقه‌تر در نمایش خانگی و سوگیری‌های اخیر تلویزیون، میدان در اختیار هنرمندان جوان موسوم به جریان انقلابی قرار دارد. نگاهی جزئی‌تر به این 4 سریال و سازندگان آن‌ها:
1- مستوران/ اوج: سریال تاریخی شبکه یک، محصولی از سازمان #اوج است؛ نهاد انقلابی جوان و حالا شناخته‌شده‌ای که 6-7 سال از عمر اولین محصولات بلند نمایشی‌اش می‌گذرد. نویسنده‌ها و تهیه‌کننده این سریال جوان‌اند و فاقد تجربه اثری با این ابعاد؛ اگرچه بازیگران و کارگردان‌های آن باسابقه‌تر و حرفه‌ای‌ترند. #مستوران که بر اساس افسانه‌های ایرانی نوشته شده، در قسمت‌های اول، خوش‌ساخت و جذاب نشان داده و فعلا بهترین سریال روی آنتن است.
2- آقای قاضی/ استودیو بادبان: درام دادگاهی اپیزودیک شبکه دو، محصولی از #استودیو_بادبان است که در تولید «مستوران» هم نقش داشته و پیشتر منصور را برای سازمان اوج ساخته؛ یکی از مجموعه‌های همکار اوج. آقای قاضی از حضور تهیه کننده و کارگردان جوانی بهره می‌برد که در ساخت سریال، تازه‌کارند. داستان سریال تنها در محیط دادگاه می‌گذرد و فقط یک بازیگر شناخته‌شده دارد؛ بنابراین اگرچه اثر ضعیفی نیست، اما ظرفیت جذب مخاطب گسترده را هم ندارد و پربیننده نخواهد شد.
3- وضعیت زرد 2/ جشنواره عمار: طنز اجتماعی سیاسی شبکه دو، درباره یک مهندس تأسیسات اتمی است که در فصل اول، بیکار شده بود. این سریال در مدرسه اندیشه و هنر ماه وابسته به جشنواره عمار ساخته شده که جزئی از جریان وحید_جلیلی است. همه عوامل وضعیت زرد2 حتی بازیگران اصلی هم جوان و از همین جریان‌اند. سریال فاقد قصه‌ای جذاب است و مهمتر از آن، بامزه هم نیست. حتی اکت‌های اغراق‌شده و شوخی با وایرال‌ها هم کمکی به آن نمی‌کند؛ گویی 20 سال دیر ساخته شده.
4- تازه‌وارد/ حوزه هنری: محصول مشترکی از باشگاه فیلم سوره (حوزه هنری) و خانه تولیدات جوان (شبکه_سه) که هر دو در سال‌های اخیر، پر شده از هنرمندان جوان انقلابی. «تازه‌وارد» یک سریال اپیزودیک 11 قسمتی است که به موضوع فرزندآوری می‌پردازد. سریال از کف کیفیت #درام تلویزیونی برخوردار است، اما آنقدری که باید و شاید، برای مخاطب جذاب نیست؛ خصوصا به علت سوژه آن که با وجود اهمیت راهبردی، پس‌زننده است. تازه وارد هم پربیننده نیست.
نویسنده: مصطفی قاسمیان