آریا جوان - هوشنگ چالنگی 29 مرداد 1319 در مسجدسلیمان چشم به جهان گشود. وی که معلم بود فعالیت ادبی خود را از دهه 1340 آغاز کرد. چالنگی از پایه‌گذاران شعر موج نو و شعر دیگر بود.
آن‌جا که می‌ایستی (1380)، نزدیک با ستارهٔ مهجور (1381)، زنگولهٔ تنبل (1383)، آبی ملحوظ (1387) و گزینه اشعار (1391) آثاری است که از چالنگی برجا مانده است.
وی در مورد شعر دیگر معتقد بود: «شعر ناب یعنی مردم کشورش» و اعتقاد داشت: «مخاطبان شعر در بهترین نقطه شناسایی شعر قرار دارند و در این میان مخاطب متبحر و باهوش می‌تواند در تعیین تکلیف وضعیت شعر حضور تأثیرگذار داشته باشد.»
چالنگی اشرافیت فرهنگی ـ فلسفی را در شعر محکوم می‌کرد و بر این باور بود که: «اگر شعر فقط یک تأویل فلسفی داشته باشد، نمی‌تواند موجودیت پیدا کند».
نمونه‌ای از شعر هوشنگ چالنگی
اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد
بر شاخسار دور
نزدیک با ستاره مهجور
و سایه‌های هر چه درختان
در گریه‌های من
پنهان سایه‌سار بلوطان
آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم
آن‌ قدر گریه‌های بلوطان را با مَه
و سایه‌های هر چه درختان
در خنده‌های من
بر شاخسار دور
نزدیک با ستاره مهجور
(از دفتر آبی ملحوظ)

http://www.javanannews.ir/Fa/News/743754/هوشنگ-چالنگی-درگذشت