بزرگنمايي:

آریا جوان - جاستین بیبر، خواننده‌ی مشهور کانادایی، دچار اختلالی شده است که نیمی از صورتش را فلج کرده و موجب شده است اجراهای خود را به‌تعویق بیندازد.

وقتی در کنسرتی آواز می‌خوانید، باید بتوانید صورت خود را حرکت دهید؛ مگر اینکه در حال اجرای هنر شکم‌گویی باشید. ازاین‌رو، فلج نیمی از صورت موجب شده است جاستین بیبر، برنده‌ی جایزه‌ی گرمی، اجراهای خود را در تور جهانی عدالت به‌تعویق بیندازد. روز جمعه، بیبر در اینستاگرام فاش کرد که دچار سندرم رامسی هانت شده است. او با انتشار ویدئویی از خود گفت: «همان‌طورکه می‌بینید، این چشم پلک نمی‌زند. با یک طرف صورتم نمی‌توانم لبخند بزنم و این سوراخ بینی تکان نمی‌خورد. یک سمت صورت من کاملاً فلج شده است.» سندرم رامسی هانت نوعی اختلال عصبی است که ناشی از فعال‌شدن مجدد ویروس واریسلا زوستر (VZV) در بدن است. ممکن است فکر کنید هرگز دچار ویروس واریسلا زوستر نشده‌اید؛ اما این‌طور نیست. ویروس واریسلا زوستر همان ویروسی است که موجب آبله‌مرغان می‌شود؛ بنابراین، اگر تابه‌حال دچار آبله مرغان شده‌اید، بدن شما این ویروس را می‌شناسد. مشکل موجود درباره‌ی ویروس واریسلا زوستر این است که می‌تواند در بدن بماند و پس از سال‌ها موجب مشکلات بیشتری شود. این ویروس ممکن است در برخی از سلول‌های عصبی، خصوصاً اعصاب جمجمه‌ای (اعصاب مغزی) یا گانگلیون ریشه‌ی پشتی پنهان شود و سال‌ها به حالت خفته بماند تا روزی استرس یا تضعیف‌شدن سیستم ایمنی به ویروس اجازه دهد دوباره فعال و موجب زونا (هرپس‌ زوستر) شود. این نکته را نیز باید بدانید که اگرچه زونا ممکن است شبیه عفونت مقاربتی به‌نظر برسد، با هرپس سیمپلکس کاملاً فرق دارد. زونا ممکن است به راش‌های پوستی بسیار دردناکی در یک سمت بدن منجر شود. وقتی زونا به‌طور خاص اعصاب جمجمه‌ای شماره 5، 7، 8، 9، 10 یا 12 را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و به فلج‌شدن صورت منجر می‌شود، گفته می‌شود که فرد دچار سندرم رامسی هانت شده است. نام سندرم رامسی هانت از نام دکتر جیمز رامسی هانت گرفته شده است. او عصب‌شناسی بود که اولین‌بار در سال 1907 این بیماری را توصیف کرد. مقاله‌های مرتبط: بروس ویلیس و اختلال آفازی؛ بیماری ناتوان کننده بازیگر مشهور چیست؟ با 10 مورد از عجیب‌ترین اختلالات روانی آشنا شوید
یکی از ویژگی‌های متمایزکننده‌ی اصلی سندرم رامسی هانت این است که علائم فقط یک سمت صورت و سر را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. علائم سه‌گانه کلاسیک سندرم رامسی هانت عبارت‌اند از: 1. فلجی یک سمت صورت: فلجی ممکن است با شدت متفاوتی بروز کند. چنین ضعفی ممکن است به‌صورت دشواری در بستن یک چشم، افتادن غذا از گوشه ضعیف‌تر دهان، ناتوانی نشان‌دادن حالت چهره یا افتادگی یک سمت صورت خود را نشان دهد؛ 2. درد شدید گوش؛ 3. بروز وزیکول روی لاله‌ی گوش. با‌این‌حال، علائم ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. معمولاً این سندرم با دوره یک تا سه‌روزه‌ی تب و خستگی و درد در یک سمت صورت شروع می‌شود. علائم اولیه پیشرفت می‌کند و درجه‌ای از فلجی صورت را به‌دنبال دارد. بثورات پوستی در مقطعی از زمان به‌شکل برجستگی‌های قرمزرنگی ظاهر می‌شوند که در‌ادامه به ضایعات پر از مایع (وزیکول) تبدیل می‌شوند. باوجوداین برخلاف زونا، بثورات فقط در یک سمت صورت مانند درون و اطراف گوش یا در یک سمت دهان ظاهر می‌شوند. در مدت یک هفته، این ضایعات پر از مایع پاره می‌شوند و دلمه می‌بندند و درنهایت می‌افتند. این ضایعات می‌توانند دو تا سه هفته وجود داشته باشند. علائم احتمالی دیگر منعکس‌کننده‌ی عملکردهایی است که ازطریق اعصاب مغزی 5، 7، 8، 9، 10 و 12 کنترل می‌شوند؛ علائمی همچون مشکلات شنوایی، گرفتگی بینی، مشکلات چشایی، آبریزش بیش‌از‌حد یا خشکی چشم، آبریزش دهانی، لبخند نامتقارن، سرگیجه، گرفتگی صدا، مشکلات بلع یا بی‌حسی. سندرم رامسی هانت ممکن است با بیماری‌های دیگری مانند فلج بل اشتباه گرفته شود؛ بنابراین، دو علامت که باید برای تشخیص سندرم رامسی هانت وجود داشته باشد، «فلج یک سمت صورت» و «درد شدید» است. این علائم ممکن است از بین بروند یا برخی اوقات تا مدت‌ها پس از آغاز علائم ادامه داشته باشد. افرادی که ابتدا دچار فلج شدیدتری هستند، با احتمال بیشتری ممکن است دچار مشکلات طولانی‌مدتی مانند ضعف یا درد صورت شوند که «نورالژی پس از هرپس» نیز نامیده می‌شود. درواقع، برخی از مشکلات مانند لرزش لب و پلک‌زدن غیرارادی و حرکات این‌چنینی ممکن است چهار تا شش ماه پس از آغاز فلجی ظاهر نشوند. بنابراین، اگرچه بسیاری از موارد سندرم رامسی هانت ممکن است با گذشت زمان خود به خود برطرف شوند، درمان با داروهای ضدویروسی و استروئیدها ممکن است به کاهش خطر چنین مشکلات پایداری کمک کند. رایج‌ترین دوره‌ی داروهای ضدویروسی مصرف 7 تا 10 روزه اسیکلوویر یا والاسیکلوویر یا فامسیکلوویر بوده است؛ اگرچه برخی مطالعات نشان داده‌اند دوره طولانی‌تر 21 روزه ممکن است مؤثرتر باشد. ناگفته نماند مشخص نیست که بیبر دارو مصرف کرده است یا نه. سندرم رامسی هانت خیلی شایع نیست. این سندرم بسالانه از هر 100 هزار نفر، تنها 5 نفر را مبتلا می‌کند. سندرم مذکور بیشتر افرادی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد که در دهه‌ی هفتم و هشتم زندگی خود قرار دارند؛ البته بیبر فقط 28 سال دارد که نشان‌دهنده‌ی این واقعیت است که وقتی ویروس واریسلا زوستر در بدن وجود داشته باشد، سندرم مذکور می‌تواند در هر سنی بروز کند. واکسن زونا نیز می‌تواند خطر ابتلا به هر نوع هرپس زوستری را کاهش دهد. مرکز کنترل و پیشگیری بیماری توصیه می‌کند که برای پیشگیری از ابتلا به زونا و عوارض ناشی از آن، بزرگ‌سالان 50 ساله و مسن‌تر دو دوز واکسن زونا موسوم به شینگریکس (واکسن زوستر نوترکیب) را تزریق کنند. بزرگ‌سالان 19 ساله و مسن‌تر نیز که به‌علت بیماری یا درمان سیستم ایمنی ضعیفی دارند، باید دو دوز واکسن شینگریکس را تزریق کنند؛ زیرا خطر ابتلا به زونا و عوارض مرتبط در آن‌ها بیشتر است. احتمال بهبودی کامل بیبر به‌علت اینکه کمتر از 50 سال دارد، بیشتر است؛ اما همان‌طور‌که می‌دانید، این سندرم موجب مشکلات درازمدتی نیز می‌شود؛ بنابراین باید آن را جدی گرفت.