آریا جوان - توریسم آنلاین: رودخانه خروشان کف آلود “مار بر” می خروشد و پیش می رود که برای رسیدن به آبشار تخت سلیمان باید از کناره های آن عبور کنیم ، از بالا و پایین آن نهراسیم
مهدی زارعی
اقلیم چابک سواران فارس را که پشت سر می گذاریم ، از دو سو دروازه ی بهشت به رویت گشوده می شود تا “مقیم حریم حرم” پایتخت طبیعت ایران شویم؛ استان کهکیلویه و بویر احمد را می گویم!
در آخرین چم و خم این بهشت فرود آمده از آسمان که پا بگذاری ، سمت راست رشته کوه دنا با شوکت و غرور تمام نمایان می شود. ” پازن پیر ” اولین نگاره ای است که سر سفید خود را بر آسمان سوده و پای استوار خود را در نزدیکی “آب نهر” در گل فروکرده است. ارتفاع این قله که “فلک موی سپیدش را به رایگان نداده است ” بالای چهار هزار متر است اولین قله مشرقی دناست که هر بامداد به پیشواز آفتاب عالم افروز می رود.
همین که چشم دوستان به جمال جمیل این نشانه خوش بر و رو می افتد استعداد ها گل می کند و کلاس درس در رهگذار دنا شناسی آغاز می گردد. دومین قله “حوض دال” است که بر شهر “سی سخت “سایه انداخته و قد موزون خود را برافراشته است.
بربلندای قله های شکوهمند و با هیبت زاگرس
” قزل قله” و ” بن رود” دیگر قله هایی هستند که با شکوهند و با هیبت.اما نمی دانم چرا با دیدن ” مور گل ” و شنیدن نام آن ، لبخندی که ریشه در شیطنت دارد بر لبان دوستان می نشیند!
” بیژن 3” یا ” قاش مستان ” گرچه بلند ترین قله دناست اما خود را پشت سر دیگر قله ها پنهان می کند و گهگاهی سرکی می کشد و به زودی از نظر پنهان می شود. قله ها می گذرند و ما نیز در گذریم . راه “سمیرم ” را در پیش می گیریم تا به روستای” آب ملخ” برسیم .
این روستا که نامش حکایتی دارد غریب و البته عجیب یک صد و شصت کیلومتری جنوب غربی اصفهان بنا نهاده شده است و از توابع شهرستان “سمیرم “می باشد. در کنار این روستا رودخانه خروشان کف آلود “مار بر” می خروشد و پیش می رود که برای رسیدن به آبشار تخت سلیمان باید از کناره های آن عبور کنیم ، از بالا و پایین آن نهراسیم چرا که همین نشیب و فراز و نهراسیدن ها آن چنان نغز است و پر مغز که آموزه های زندگی را با زبان بی زبانی می آموزد.
صدای پای آبشار تخت سلیمان

چند ساعتی از پیمایش دره می گذرد که صدای پای آبشار که” می پیچد اندر کوه ” گوشت را نوازش و روحت را خشنود می کند. این آبشار از یک سو سر بر آستان غربی ترین قله دنا یعنی “قدویس” نهاده همان قدویسی که به گمان من بهتر بود “قدیس” نام می گرفت ؛ از اینرو که زیستگاه جانورانی زیباست ؛ جایگاه خرسانی است که ما آن ها را به غلط نماد دوست نادان می پنداریم و این باور غلط را در کتاب درسی هم به نو باوگان می خورانیم ؛ زیستگاه روبهانی است که ما آن ها را حیله گر می خوانیم . محل زندگی گرگانی است که ما گزین گفته گرگ بالان دیده را از آن ساخته و پرداخته ایم.
قدویسی که هر بامداد قهقهه سحر آمیز کبک دری شوری شگفت بر پا می کند؛ همان کبک خوب صورتی که انسان ها آن را نشانه بلاهت می دانند . همان قدویسی که قوچ ها و میش ها در آن آرام می گیرند و در آرامشند اگر ما بگذاریم!
بر بلندای هنرمندانه ترین طاقدیس جهان
از آبشار تخت سلیمان می گفتم این آبشار از دیگر سو پا را در اقلیم “نصف جهان” دراز کرده اما چشم های پر از اشکش نگران “چهار محال و بختیاری” است . این پدیده بی بدیل که من بر این باورم مانندش یافت نمی شود بر تاقدیسی طبیعی که بر رودخانه ای ژرف بنا شده فرو می ریزد و بر اثر تابش آفتاب رنگین کمانی می سازد چشم نواز .
بر بلندای این تاقدیس درختانی روییده اند که گویی ریشه ای ندارند و کار نگار گری این نگارستان را تکمیل می کنند . سر چشمه تخت سلیمان غاری است که آب از درون آن می جوشد؛ آب سردی که حاصل آب شدن برف هاست .نمی توانیم دل بکنیم اما چاره ای نیست ؛ هر شروعی پایانی دارد و هر آغازی فرجامی. باز می گردیم و بی اختیار به یاد این بیت می افتم که به نوعی تجدید مطلعی نیز شده است :
“بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ در معرضی که تخت سلیمان رود بر باد”