بزرگنمايي:

آریا جوان - عطیه پژم: به‌درستی چه راهکاری را باید از هم‌اکنون اتخاذ کرد تا مرگ‌ و میرهای اندک اندک در بستر هنر فاخر و متقدم طراحی و دوخت لباس به یک تراژدی نفس‌گیر در پس ظهور و تبلیغات روزافزون لباس‌های هوشمند مبدل نشود؟

گروه مد و لباس هنرآنلاین: شاید تا همین چند دهه پیش کمتر کسی تصور این را نداشت که روزگاری نه‌چندان بعد، احاطه تکنولوژی به‌ویژه در قلمرو ارتباطات کار را به جایی رساند که غیرمعمول‌ترین نوع ارتباطات میسر شده و نتایج چشمگیر تلاش دانشمندان این بخش، بسیاری از خواب‌های عجیب‌وغریب انسان در طول تاریخ را تعبیر کند.
ماهیت، قلمرو و مأموریت‌های موجود در پس هرگونه پیشرفت تکنولوژی در وهله نخست شاید به سهولت در جزئیات زندگی و بسیاری از مناسبات مردم منتج شد اما یک واقعیت تأمل‌برانگیز در امتداد این مزیت انکار ناشدنی وجود دارد و آن آسیب‌های وارد شده به ساحت سنت‌های موجود در سایر مرزهای جغرافیایی است.
حال آنکه این پیشرفت‌ها به خودی خود اغلب جوامع انسانی را دچار افزایش شکاف میان نسل‌ها کرده و دوقطبی‌های مشهودی در نوع نگرش و بینش افراد نسبت به موضوعات کلان فرهنگی به وجود آورده است.
در این میان، عرصه مد و لباس نیز به‌هیچ‌وجه از تیررس این تحولات در امان نبوده و روزبه‌روز، ترس از میان برداشته شدن فرهنگ‌های ناب پوششی در کشورهای دارای تاریخ و تمدن قوت می‌گیرد.
در این مجال می‌خواهیم موضوع حاکم بر این مقدمه را از زاویه‌ای دیگر به صنعت فشن گره زده و یک آلارم در ذهن مخاطبان ایجاد کنیم که اخبار متعدد در ارتباط با توسعه اختراعات مبتنی بر لباس‌های هوشمند و یا پیوند دادن بسیاری از ملزومات پوششی با خدمات تکنولوژیکی تا چه میزان می‌تواند زنگ خطری برای از بین رفتن ردپای لباس اقوام و سنت‌های پوششی نه‌فقط در ایران که در سراسر جهان به شمار آید.
همین چند وقت پیش بود که خبر اختراع عینک هوشمند محصول مشترک فیسبوک و ری‌بن که به کاربران اجازه می‌دهد تا به موسیقی گوش کنند، با سایرین تماس بگیرند، عکس و فیلم بگیرند و آن‌ها را از طریق یک اپلیکیشن یا برنامه همراه در حساب کاربری خود در فیسبوک و سایر شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارند، موجبات حیرت و البته خوشحالی بسیاری از دوستداران و هواداران رشد فناوری‌های نوین ارتباطی در هر سطح و اندازه را به بار آورد که البته مشابه این خبر، بارها و بارها به‌ویژه طی دو سه سال اخیر از رسانه‌های گوناگون در ارتباط با سایه انداختن تکنولوژی بر میدان پرکشش و حیاتی پوشاک مخابره شده است.
به این تعریف کوچک از لباس هوشمند دقت کنید: «لباس هوشمند (Smart Clothes)که اغلب به‌عنوان لباس‌های با تکنولوژی بالا، پوشاک هوشمند، ابزار هوشمند، منسوجات الکترونیکی، منسوجات هوشمند، منسوجات الکترونیکی، مانیتور لباس یا پارچه‌های هوشمند نیز مورداستفاده قرار می‌گیرند، مواردی از لباس هستند که با استفاده از فناوری برای افزودن کارایی فراتر از آن افزایش‌یافته‌اند. برخی از لباس‌های هوشمند از منسوجات پیشرفته و دارای مدار در هم استفاده می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر سنسورها و سخت‌افزار اضافی را به کار می‌گیرند تا قابلیت هوشمندی آن را ارائه دهند. بسیاری از لباس‌های هوشمند با استفاده از بلوتوث یا وای فای می‌توانند به یک برنامه یا برنامه‌ای در دستگاه ثانویه متصل شوند، بااین‌وجود، این ارتباط بی‌سیم برای طبقه‌بندی یک پوشاک به‌عنوان نوعی لباس هوشمند ضروری نیست.»
و حال جای طرح این پرسش باقی است که آیا آیندگان از لباس‌های هوشمند استقبال می‌کنند و رویه حکمرانی تکنولوژی بر جوامع بشری این توان را دارد که نسل‌های بعدی را به‌طورکلی از درک هویت آنچه گذشتگان بر تن داشتند محروم سازد.
به‌درستی چه راهکاری را باید از هم‌اکنون اتخاذ کرد تا مرگ‌ و میرهای اندک اندک در بستر هنر فاخر و متقدم طراحی و دوخت لباس به یک تراژدی نفس‌گیر در پس ظهور و تبلیغات روزافزون لباس‌های هوشمند مبدل نشود؟