آریا جوان - آخرین خبر / فیلم «پیر پسر» به کارگردانی اکتای براهنی و محصول 1402/2024، درام روان‌شناختی اجتماعی ژرفی است که با اقتباس آزاد از ادبیات کلاسیک (برادران کارامازوف، رستم و سهراب) ساخته شده است.
فیلم روایت‌گر کشمکش بین دو برادر، علی (حامد بهداد) و رضا (محمد ولی‌زادگان)، با پدر مستبدشان غلام (حسن پورشیرازی) است که در خانه ای کهنه و پوسیده زندگی می‌کنند. همه درگیر فشارهای اقتصادی و روانی‌اند و حضور لیلا حاتمی در نقش یک زن ناظر و تأثیرگذار، نماد امید اما کفرآلود، تنش و سرگشتگی را به اوج می‌رساند
نکات منفی
تصویرسازی و فضاسازی
بازار ![]()
دکورِ خانه مانند نماد بحران هویت و جامعه است. چیدمان، نورپردازی و قاب‌های بسته، حس اختناق و خفگی را به بیننده منتقل می‌کند
فیلم‌نامه و درام روان‌شناختی
روایت منسجم و روان، با تعلیق درست و دیالوگ‌های پینگ‌پنگی، با اقتباسی از ساختار رمان، داستانی روان‌شناختی و منسجم آفریده است
کارگردانی جسورانه
براهنی با وسواس بر میزانسن، تدوین ریتمیک و صحنه‌های تنش‌زا، سه ساعت و ده دقیقه را بدون کمترین لحظه کسل‌کننده پر کرده است
بازی‌های شاخص
حسن پورشیرازی در نقش غلام نمایش فوق‌العاده‌ای ارائه داده، نقشی که حتی برخی آن را در سطح استانداردهای بین‌المللی متد اکتینگ دانسته‌اند، با اشاره به مقایسه‌هایی در حد آل‌پاچینو تصویری که از چهره‌اش در صحنه تلخ با آب گرفته شد، بدون دیالوگ، پیشانی‌اش را با وحشتی خالص در یاد بیننده حک می‌کند .
حامد بهداد و محمد ولی‌زادگان شخصیت‌های متفاوتی را به نمایش گذاشته‌اند: یکی منفعل و ترس‌زده، دیگری نوسانی میان طرد و تسلیم
لیلا حاتمی در نقش رعنا نماد زنی قدرتمند اما محصور در فضای خشونت‌بار است؛ نور امید و نیروی مقاومت این جهان است
انتقادات و چالش‌ها
خشونت مستقیم و سنگین
برخی منتقدان معتقدند خشونت فیلم به‌حدی است که ممکن است بار روانی بالایی برای مخاطب داشته باشد و بعضاً ضروری بودن آن زیر سؤال رفته است
زمان طولانی
زمان سه ساعته فیلم برای برخی، طولانی و کشدار احساس شده، هرچند بسیاری اذعان داشته‌اند که ریتم درام آن را نگه می‌دارد .
نتیجه‌گیری
«پیر پسر» اثری کامل و تأثیرگذار است که خوانش تازه‌ای از مسائل روان‌شناختی، اجتماعی و جنسیتی در یک خانواده ایرانی ارائه می‌دهد. فیلم از نظر تولید، بازیگری و کارشناسی در سطح جهانی ایستاده و نقدی نفوذی بر خشونت ساختاری، اقتدار پدرسالارانه و محدودیت‌های فردی است. هرچند تحمل خشونت بالا و زمان طولانی آن نیازمند آمادگی بیننده است.
نویسنده: فائزه خطیب