آریا جوان - چند ثانیه / «پیرپسر»، ساخته‌ی اکتای براهنی، بالاخره بعد از ماه‌ها انتظار از چهارشنبه 21 خرداد در سینماهای کشور اکران شده؛ فیلمی که پیش‌تر با دریافت جایزه بهترین فیلم جشنواره بین‌المللی روتردام 2024 به یکی از پدیده‌های سینمای ایران و جهان تبدیل شده بود.
در دل خانه‌ای پوسیده، پدری خشن، دو پسر خسته و زنی تازه‌وارد روبه‌روی هم قرار می‌گیرند. اما آن‌چه این فیلم را فراتر از یک درام خانوادگی می‌برد، جسارت بی‌سابقه‌اش در ترسیم رابطه‌ای‌ست که سالها در فرهنگ ما مقدس شمرده شده: رابطه‌ی پدر و فرزند.
«پیرپسر» دقیقاً همان‌جایی ایستاده که چهارچوب‌های سنتیِ احترام به پدر را به چالش می‌کشد، جابه‌جا می‌کند و حتی می‌سوزاند.
بازار ![]()
این فیلم، نه‌تنها از خشونت فیزیکی می‌گوید، بلکه از خشونتی حرف می‌زند که پشت نقاب پدری پنهان شده؛ از خانه‌ای که به جای مهر، بوی نفرت و ناامیدی می‌دهد؛ و از فرزندانی که یا باید سکوت کنند یا طغیان.
بازی‌های درخشان حسن پورشیرازی، حامد بهداد و لیلا حاتمی، فیلم را به تجربه‌ای شخصی و روانی تبدیل می‌کنند.
قاب‌های خفه، موسیقی مضطرب، و فضایی که نه راه پس دارد نه پیش، تماشاگر را در همان بن‌بست روانی‌ای قرار می‌دهد که شخصیت‌ها در آن گیر افتاده‌اند.
اگر فیلمی می‌خواهی که فقط قصه نگوید، بلکه با خط قرمزها بازی کند، زخم‌های خانوادگی را از لایه پنهان به سطح بیاورد، و تو را به فکر وادارد که «پدر بودن» و «پسر ماندن» واقعاً یعنی چه –