آریا جوان - پژوهشگران قبلا بر این باور بودند که این استخوان‌ها بقایای اسکلتی نخستین انسان‌های خردمند (هومو ساپینس) یا یکی از نیاکان نزدیک آن‌ها در سرزمین ژاپن هستند. اما جدیدترین بررسی‌های انجام شده بر روی این استخوان‌ها همه چیز را تغییر داده است.
به گزارش فرادید، برای چندین دهه، مجموعه‌ای از فسیل‌ها که در معدنی در ژاپن کشف شده بودند، به‌عنوان قدیمی‌ترین شواهد حضور انسان در این مجمع‌الجزایر تلقی می‌شدند، اما یک بررسی جدید این تصور را به‌کلی تغییر داد و نشان داد آن استخوان‌های باستانی اصلاً متعلق به انسان نبوده‌اند، بلکه به یک خرس قهوه‌ای ماقبل‌تاریخی تعلق داشته‌اند. 
در دهه 1950، حفاری‌های نزدیک شهر تویوهاشی منجر به کشف چند استخوان فسیلی شد، از جمله استخوان بازو و بخشی از استخوان ران. آن زمان، این بقایا کشفی تاریخی تلقی شدند و تصور می‌شد که حدود 20000 سال قدمت دارند. پژوهشگران بر این باور بودند که با بقایای اسکلتی نخستین انسان‌های خردمند (هومو ساپینس) یا یکی از نیاکان نزدیک آن‌ها روبه‌رو شده‌اند و این کشف را قدیمی‌ترین حضور انسانی در ژاپن می‌دانستند. 
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که فسیل‌های «مرد اوشیکاوا» ژاپن، که زمانی تصور می‌شد متعلق به انسانی است که بیش از 20000 سال پیش زندگی می‌کرده است، در واقع متعلق به یک خرس است.

اما همه قانع نشده بودند. تا اواخر دهه 1980، تردیدهایی بوجود آمد. مقایسه‌های آناتومیکی با قالب‌هایی از فسیل‌های دیگر مانند «مرد آکاشی» معروف، زنگ خطرهایی را به صدا درآورد. برخی پژوهشگران گمان کردند این استخوان‌ها ممکن است به حیوانی غیر از انسان تعلق داشته باشند، اما شواهد محکم در دست نبود. 
اکنون با بهره‌گیری از ابزارهای تصویربرداری پیشرفته مانند سی‌تی‌اسکن، تیمی به سرپرستی «جِن سووا» از دانشگاه توکیو موفق شده شناسایی دقیقی انجام دهد. این فسیل‌ها که زمانی انسانی تلقی می‌شدند، اکنون با اطمینان به یک خرس قهوه‌ای باستانی (Ursus arctos) نسبت داده شده‌اند که حدود 20000 سال پیش در آن ناحیه زندگی می‌کرده است. 
این فسیل‌ها اواخر دهه 1950 کشف شدند. تصور میشد آن‌ها از یک استخوان بلند از دست انسان و انتهای یا «سر» استخوان پا تشکیل شده اند.

بازنویسی خط زمانی ماقبل‌تاریخی ژاپن
این طبقه‌بندی مجدد پیامدهای مهمی برای پیشینه اولیه انسان در ژاپن دارد. با نفی شدن فسیل‌های تویوهاشی، اکنون عنوان قدیمی‌ترین بقایای انسانی ژاپن به کشف‌های دیگر تعلق می‌گیرد، به‌ویژه قطعات اسکلتی با قدمتی بین 14000 تا 17000 سال که در هاماکیتا در ساحل اقیانوسی ژاپن یافت شده‌اند. اعتقاد بر اینست که این استخوان‌ها به دو فرد متفاوت تعلق دارند. 
همچنین، شواهد قدیمی‌تری از فعالیت‌های انسانی در جزایر ریوکیو (زنجیره‌ای از جزایر بین ژاپن و تایوان) کشف شده‌اند. فسیل‌های به‌دست‌آمده از این جزایر تا حدود 32000 سال تاریخ‌گذاری شده‌اند و این فسیل‌ها سرنخ‌های جالبی درباره الگوهای مهاجرت اولیه و نخستین انسان‌هایی که در جزایر ژاپن ساکن شدند، فراهم می‌کنند. 
وقتی استخوان‌ها موجب گمراهی می‌شوند
هرچند ممکن است عجیب به‌نظر برسد، اما اشتباه گرفتن استخوان‌های حیوانی با استخوان‌های انسانی در دیرین‌شناسی پیش‌آمدی رایج است. موردی مشابه این در دهه 1990 در آلاسکا رخ داد، زمانی که تکه‌ای استخوان که ابتدا تصور می‌شد متعلق به خرس است، بعدها روشن شد بخشی از اسکلت زنی بومی با قدمتی 3000 ساله بوده است. 
چنین اشتباهاتی نشان می‌دهند تفسیر فسیل‌ها تا چه اندازه می‌تواند دشوار باشد، به‌ویژه زمانی که ابزارها محدود و نمونه‌ها ناقص باشند. هرچه بیشتر به فناوری‌های مدرنی مانند تصویربرداری سی‌تی و تحلیل دی‌ان‌ای متکی باشیم، بهتر می‌توانیم تفاوت‌های ظریف آناتومیکی را تشخیص داده و گذشته را با دقت بیشتری بازسازی کنیم.