بزرگنمايي:

آریا جوان - فارس / اگر طرف مقابلتان در زندگی زناشویی مدام قهر می‌کند،باید در نظر داشته باشید که قهر کردن علل مختلف دارد گاهی برخی افراد در خانواده‌هایی پرورش پیدا می‌کنند که قهر را راه چاره می‌دانند و از اطرافیانشان الگوبرداری می‌کنند.
برای همه زوج‌ها در زندگی زناشویی پیش می‌آید که زمان‌هایی به نشانه اعتراض، ناراحتی یا آشفتگی قهر کرده باشند و با طرف مقابل‌شان صحبت نکنند، گاه این قهر کردن‌ها به درازا می‌کشد و عواقب بدی دارد و گاهی هم طرفین زود کوتاه می‌آیند و آشتی می‌کنند، اما بدتر از همه این است که دو طرف در زندگی اهل لجبازی و قهر باشند، اینجاست که دیگر کار به وساطت دوست و آشنا می‌رسد تا این‌ها را با هم آشتی بدهند.
اما به صورت عادی و در اکثر اوقات یکی از طرفین در زندگی مشترک بیشتر اهل قهر کردن و صحبت نکردن است و همیشه یک طرف دیگر شکایت می‌کند که همسرش زیاد قهر می‌کند و به جای حل مسائل، صحبت نکردن را راهکار می‌داند، یا اینکه موقع ناراحتی قهر می‌کند و منتظر معذرت خواهی طرف مقابل می‌نشیند.
اولین نکته این است که اگر طرف مقابلتان در زندگی زناشویی مدام قهر می‌کند، باید در نظر داشته باشید که قهر کردن علل مختلف دارد گاهی برخی افراد در خانواده‌هایی پرورش پیدا می‌کنند که قهر را راه چاره می‌دانند و از اطرافیانشان الگوبرداری می‌کنند برخی نیز به طور ژنتیکی تمایل به این کار دارند و در برابر موقعیت‌های ناراحت کننده متوسل به ابزار قهر می‌شوند. قهر رفتاری است که ریشه در یک عاطفه یا هیجان منفی یا خشم دارد.
قهر دو نوع دارد و شامل قهر مثبت و منفی می‌شود. گاه پیش می‌آید که همسران به ویژه آقایان به دلیل جلوگیری از اتفاق بدتر یا رفتار پرخاشگرانه و زورگویی، کم‌تر صحبت می‌کنند. اگر این نوع قهر از روی لجبازی و عدم بخشش باشد، در واقع قهر منفی است. اما زمانی که به صورت یک عادت در نیامده باشد قابل تحمل است، اما اگر جزو شخصیت یک نفر بشود، نیاز به حل و ترک عادت دارد.
خیلی از زوجین در جلسات مشاوره اعتراض می‌کنند که همسرشان به جای صحبت کردن و رفع مشکل، زندگی شان را تلخ می‌کند، بدون اینکه مشکل را حل کند تنها لجبازی می‌کند و آن را ادامه می‌دهد. اینطور همسران مدام نگران هستند که طرف مقابلشان از یک جمله یا حرف نرنجد و قهر نکند و به اصطلاح الم شنگه به پا نکند. خیلی از این افراد که زودرنج هستند وقهر می‌کنند همانطور که گفته شد به دلیل شرایط دوران کودکی و رفتار‌های والدین قهر را می‌آموزند و فکر میکنند در زندگی مشترک خودشان هم باید مدام برای ترک موقعیت و صحبت نکردن قهر کنند و یکی همیشه باید برنده و یکی بازنده باشد.
*با قهر کردن مردان چه کنیم؟
برخی روانشناسان معتقد هستند که قهر کردن مردان نوعی رفتار طبیعی و ژنتیکی است و همیشه هم منفی نیست چرا که به نوعی نشا‌ن دهنده خشم است و می‌تواند جایگزین رفتار‌های هیجانی باشد. اما در هر صورت قهر به هر دلیلی که باشد به بنیان خانواده آسیب می‌زند و اثرات منفی دارد. طبق گفته همین روانشناسان مردانی که قهر می‌کنند نیاز به توجه و حل مشکل دارند و ممکن است اعتماد به نفس‌شان ضعیف‌تر باشد.
در این طور مواقع بهتر است در مقابل قهر کردن شوهر، آرام باشید، دعوا و مشکل را زیادتر نکنید؛ بنابراین با منطقی بودن و عاقلانه بحث کردن وارد گفتگو نشوید و بدون دعوا و لجبازی سعی کنید تعادل را برقرار کنید. اگر مدام شروع به سرزنش کردن و عصبانی شدن کنید، شرایط بدتر می‌شود.
نکته دیگر تشویق کردن همسرتان به آشتی کردن است و معنی این نیز منت کشی و التماس کردن نیست مثلا اگر یک بار همسرتان برای آشتی کردن پیش قدم شود، او را تشویق کنید تا آشتی کردن در رفتار او بیشتر شود، نه اینکه با سردی او را ازخود برانید. در ادامه گفت وگوی منطقی و بدون موضع‌گیری، رفتاری اثرگذار است و مشکل را کمتر می‌کند و علت رفتار را مشخص می‌کند؛ بنابراین بهترین راهکار در محیط آرام بدون ناراحتی گفتگو کردن است وگرنه مشکلات حل نمی‌شود و با قهر همه چیز شعله ور‌تر و طولانی‌تر می‌شود پس موقع عصبانیت سکوت کنید تا ناراحتی بیشتر نشود و در موقعیت آرام درباره مشکلاتتان صحبت کنید.
*با قهر کردن زنان چه کنیم؟
قهر در بین زنان رایج‌تر است، اما این بدین معنی نیست که یک امر طبیعی است. مرد‌ها نیز باید طوری رفتار کنند که همسرشان به اشتباهشان در زمینه قهر کردن پی ببرد مثلا اینکه سریع منت کشی نکنند تا طرف مقابلشان بفهمد که اشتباه کرده است؛ بنابراین فرقی نمی‌کند چه کسی مقصر است بلکه باید در فضایی با هم زندگی کنید که مملو از گفتگو باشد، در موقع ناراحتی سکوت کنید و پس از آرامش بدون قهر با هم صحبت کنید.
به طور کلی قهر را در خانه ممنوع کنید. هم زوج‌های جوان و هم زوج‌هایی که سالهاست از زندگی شان گذشته می‌توانند یک قانون در خانه تصویب کنند و آن هم قانون «قهر کردن ممنوع است».
در مقابلش جلسه منطقی برای گفتگو بگذارید و به حرف‌های هم گوش دهید حتی اگر نمیتوانید صحبت کنید برای هم نامه بنویسید یا اینکه یک پیغام بگذارید یا در فضای مجازی صحبت کنید حتی اگر طرف مقابل جواب نمی‌دهد اگر مقصر هستید، عذرخواهی کنید همین نتیجه مثبتی خواهد داد.
*همیشه پیشقدم شدن اشتباه است
برخی زوجین عادت دارند که در قهر کردن‌ها مدام پا پیش می‌گذارند و آشتی می‌کنند و طرف مقابلشان هم به این سیستم عادت کرده است درحالیکه این یک رابطه فرسایشی است که یک طرف همیشه گیرنده و یک طرف دهنده است و باعث نارضایتی در طولانی مدت می‌شود.
راه حل درست این است که وقتی اشتباه کرده اید پیش قدم شوید وگرنه اگر همسرتان مقصر است نباید با پا پیش گذاشتن به رفتار همسرتان پاداش دهید و بهتر است واکنشی در برابر قهرش نداشته باشید و در فرصت مناسب به گفتگو بپردازید.
*قهر می‌کنید هم حرف بزنید!
یک قانون دیگر نیز که می‌توانید در خانه بگذارید اجازه قهر کردن همراه با صحبت کردن است اگر یادتان باشد سال‌ها پیش سریال خانه سبز این آموزش را به زوجین داد که اگر قهر میکنید در کنارش حرف بزنید درست است که این شاید به یک شوخی نزدیک باشد، اما در واقع می‌تواند اثرگذار باشد چرا که افراد همراه با صحبت کردن ناراحتی هایشان را هم ابراز می‌کنند.
*از این کار‌ها اجتناب کنید
-در قهر و ناراحتی به طرف مقابل‌تان برچسب نزنید و او را سرزنش نکنید.
-در ناراحتی همه خوبی‌های همسرتان را فراموش نکنید. شما حق دارید زمان ناراحتی از همان موضوع ناراحت باشید نه به یاد گذشته همه خوبی‌های همسرتان را فراموش کنید و دل او را بسوزانید. بیان کردن جملاتی مثل اینکه: «مرد‌ها هم مثل هم هستند»، «تو همیشه اینطور هستی»، «تو همیشه بی عاطفه وبی محبتی»، «مرا پیش خانواده ات همیشه حقیر میکنی» و جملاتی از این دست که دارای خطای شناختی همه یا هیچ است، غیر منصفانه است.
-قهر کردن همسرتان را تقویت نکنید. خیلی رفتار‌ها باعث می‌شود که جلوی تعامل سازنده گرفته شده و قهر کردن ادامه پیدا کند از جمله اینکه به جای حل مسئله مدام ابراز شکایت و گریه و ناراحتی کنید.
در نهایت اینکه پس از هر بحث یا ناراحتی از هم عذرخواهی کنید. رفتار‌های نابالغانه و کودکانه را کنار بگذارید و از صمیم قلب به هم محبت کنید و عذرخواهی کنید تا به تفاهم برسید، اما اگر همسرتان اشتباه کرده و مقصر بود، احساسات منفی خود را با او درمیان بگذارید و حتما بگویید که رفتار قهر کردنش شما را خیلی ناراحت کرده و دوست ندارید خوشبختی تان به خطر بیافتد بلکه بهتر است با هم گفتگو کنید. اگر هم دیدید بعد از مدتی این رفتار‌ها در خانه تان ادامه پیدا کرد و شما قادر به کنترل آن نیستید حتما با یک مشاور خانواده در میان بگذارید.